Müzisyen kimliğinizin yanı sıra, çeşitli konularda duyarlılığı olan bir isimsiniz. Konser salonlarında olduğu kadar tren istasyonlarında, hastanelerde resitaller sundunuz. Bu fikir ortaya nasıl çıktı?

90’larda ABD’deki bir okulda ilk “müzikal sosyal yardım” deneyimimi yaşadıktan sonra, sevdiğim müziği benden daha az şanslı insanlarla paylaşmanın verdiği hazzı fark ettim. Annem ve babam müzisyendi ve çocukluğumda piyano çalmayı öğrendikten sonra ortalama bir öğrenciden en iyilerden birine nasıl dönüştüğümü, çello çalmanın dünyadaki yerimi bulmama nasıl yardımcı olduğunu hâlâ hatırlıyorum. Tüm bunlar bana, gençler için bir enstrüman çalmayı öğrenmenin diş fırçalamak ya da okuma yazma öğrenmek kadar önemli olduğuna inanmama yol açtı.

Berlin’deki Radialsystem Kültür Merkezi’nde sekiz yıl önce, yarısı daha önce hiç klasik müzik dinlememiş insanlardan oluşan bir dinleyici grubuna Bach’ın tüm süitlerini seslendirdiğimde, insanların tepkisi beni derinden etkilemişti. Bu müziğin önceden edinilmiş belli bir zevk gerektirdiğini düşündüğümden, o güne kadar hiç klasik müzik dinlememiş insanlar için sıkıcı olabileceğini düşünmüştüm. Ama haksız çıktım ve daha önce haksız olduğum için hiç bu kadar mutlu olmamıştım. Bu olay bana gösterdi ki, müzikle güçlü bir deneyim yaşama konusunda benden daha az şanslı ya da daha önce Bach’ın (benim için insanın yükselebileceği en yüksek noktadaki kişi) bir eserini dinlemeyi düşünmemiş kişilerle, sadece çellom ve Bach’ın müziği ile deneyimlerimi paylaşabilirim. Tren istasyonlarında, hastanelerde, hatta hapishanelerde, AVM’lerde ve diğer kamu alanlarında müziğimi icra ederek, Bach’ın müziğine aşık olabilecek ve benim hissettiğimi hissedebilecek kişilere ulaşabilir ve topluma karşı borcumun bir kısmını geri ödeyebilirim.

Müziğe tutkuyla bağlı olduğunuzu ifade ediyorsunuz. Konserde veya evde en çok hangi bestecinin eserlerini çalmaktan zevk alıyorsunuz?

Müzik zevki bakımından her zaman tutucu olmuşumdur. Uzun bir süre sadece klasik müzik dinledim. Delikanlılığımın son yıllarında cazı da dinlediklerime ekledim ve karımın etkisiyle müzik ufkumu genişletmek için epey çaba sarf ettim. Hatta eşimle Radiohead’in bir konserine dahi gittik, ama itiraf etmeliyim ki onların müziğiyle bir bağlantı kuramadım! Büyük müzisyenleri dinlemeyi çok seviyorum. Daha iyi çello çalmam için bana ilham veriyorlar. Uzun süre favori bestecim Brahms idi. Ancak yaşım ilerledikçe Bach’ın dehasına olan hayranlığım giderek büyüyor. Onun süitlerini seslendirmek, hiç bitmeyen bir yolculuk. Her seferinde solo çello için muhteşem şekilde yazılmış eserlerini yorumladığımda yeni bir yol keşfediyorum. Evde pasyonlarını, kantatlarını, keman ve piyano için yazdığı eserleri dinlerken giderek derinleşen çalışmaları beni şaşkına çeviriyor. İnsanoğlunun böyle mükemmel bir şey bestelemesi karşısında, hayatta doğaüstü bir gücün var olduğunu düşünmeden edemiyorum.

Sahneye çıkmadan hemen önce nasıl/ne hissediyorsunuz?

Değişiyor, bazen sahneye çıkmadan önce çok heyecanlanıyorum, bazen de kayıtsız hissediyorum. Ama sahneye ilk adımı attığım an, ne yorgunluk, ne düşünce dağınıklığı, ne de diğer dikkat dağıtan şeyler kalıyor ve kendimi icra edeceğim müzikle bir hissediyorum.

1710 yapımı bir viyolonsel kullanıyorsunuz. Nasıl bir his bu?

Matteo Goffriller tarafından 1710’da Venedik’te yapılan çellomu, önceki enstrümanım bodrumumuzdan çalındıktan hemen sonra, yani 13 yıl önce bulduğum için inanılmaz şanslıyım. Muhteşem, derin, yuvarlak ve güçlü bir sese sahip, asla bağırmayan, ağırbaşlı bir çello ile kutsandığıma inanamıyorum. Düşünün ki bazı insanlar hayatları boyunca arayıp, ruh ikizlerini hiçbir zaman bulamıyorlar. Ama çellomdan da daha önemli olan yayım. Kolumun bir devamı ve çellonun istediğim sesi çıkarmasını sağlıyor.

Türkiye’de vereceğiniz konser için ne söylemek istersiniz?

Türkiye’ye borcumu ödeyeceğim için çok mutluyum. 15 yıl önce İstanbul’da uçağım rötar yaptığı ve Beyrut’taki konserimde piyanistimin katılamaması nedeniyle yeni program öğrenmek zorunda olduğum için havalimanında birkaç nota çalmıştım, ama o kadar!